Με αφορμή την επέτειο της Χούντας ας δούμε: Υπάρχουν λύσεις έξω από τη Δημοκρατία;

Κατά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, που η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει μια ασφυκτική κατάσταση στα περισσότερα νοικοκυριά, οι πολίτες είναι οργισμένοι με τους πολιτικούς, για τον τρόπο που κυβέρνησαν τη Χώρα μετά τη μεταπολίτευση (από το 1974 μέχρι σήμερα). Η αγανάκτηση τους είναι απόλυτα δικαιολογημένη γιατί, όπως αποδεικνύεται περίτρανα, τα κόμματα που κυβέρνησαν είχαν ως βασική προτεραιότητα την επανεκλογή τους στην εξουσία και γι αυτό δημιούργησαν ένα πελατειακό κράτος που πρόσκαιρα «βόλευε» την  Ελληνική κοινωνία, αλλά στην ουσία έτρωγε τις σάρκες της.

Μέσα σε αυτό το κλίμα οργής, που δυναμώνει όσο απουσιάζει η προοπτική εξόδου από την Κρίση, μερικοί συμπατριώτες μας έχουν αρχίσει να συγχέουν τη δημοκρατία, ως θεσμό διακυβέρνησης μιας χώρας, με τις πρακτικές που ακολούθησαν οι κομματικές κυβερνήσεις στη Χώρα μας.  Κάποιοι από αυτούς, έχουν φτάσει στο σημείο να ισχυρίζονται ότι «η λύση είναι η δικτατορία», «μία δικτατορία μας χρειάζεται» κλπ. Επιχειρηματολογούν μάλιστα λέγοντας ότι  «επί Χούντας  η οικονομική κατάσταση ήταν πολύ καλή, άρα η Χώρα μας κυβερνιόταν τότε καλύτερα».

Για να δούμε όμως, έχει βάση αυτός ο ισχυρισμός:

Καταρχήν, στα πλαίσια οποιασδήποτε δικτατορικής διακυβέρνησης,  καταργούνται οι ατομικές ελευθερίες. Με άλλα λόγια, μπορούν να σε μεταχειρισθούν με τον τρόπο που επιθυμούν, όχι μόνο οι «υψηλά ιστάμενοι», αλλά και κάθε παρατρεχάμενος του μηχανισμού. Δεν σε συμπαθεί γιατί είσαι ψηλός ή ωραίος ή χοντρός ή μαύρος ή έχεις όμορφη γυναίκα; Μπορεί έτσι απλά μια νύχτα να σε συλλάβει, να σε βασανίσει, να σε φυλακίσει, να σε εκτελέσει, φτιάχνοντας μάλιστα ένα σενάριο που να «αποδεικνύει» ότι είσαι εγκληματίας ή προδότης ή παιδεραστής ή τελοσπάντων ότι άλλο θέλει. Ποιος θα σε υπερασπισθεί ; Ποιος να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή του για να έλθει ως μάρτυρας ή να αμφισβητήσει τον παντοδύναμο μηχανισμό;

Αν νομίζετε ότι αυτά είναι υπερβολές, σκεφτείτε τι γινότανε στη Ρουμανία επί Τσαουσέσκου, στη Ρωσία επί Στάλιν, στην Ισπανία επί Φράνκο, στην Πορτογαλία επί Σαλαζάρ, στο Ιράκ επί Σάνταμ Χουσεϊν, για να μην αναφερθώ σε δικτατορικά καθεστώτα της Αφρικής ή της Νότιας Αμερικής που «κολυμπούσαν» στο αίμα.

Αλλά μήπως οι «δικοί μας» δικτάτορες ήταν καλύτεροι; Δημοκρατικοί πολίτες  διώχθηκαν από τη δουλειά τους, εξευτελίστηκαν, συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, έπαθαν μόνιμες αναπηρίες  και πέρασαν τόσα άλλα δεινά μόνο και μόνο γιατί ήταν απλά αριστεροί. Οικογενειάρχες που τα έβγαζαν δύσκολα πέρα με σκληρή δουλειά, αποσπάσθηκαν βίαια από τα σπίτια τους για να κλειστούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο ή τη Γυάρο, όπου τους βασάνιζαν κατά βούληση αφήνοντας τις οικογένειες τους πεινασμένες, μόνο και μόνο γιατί ήταν γνωστοί για το δημοκρατικό τους φρόνημα. Δημόσιοι λειτουργοί, όπως δικαστικοί, στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί κλπ, με εξαιρετικό ήθος, ικανότητα, ευσυνειδησία, αξιοπρέπεια και αίσθηση καθήκοντος, εκδιώχθηκαν από τις θέσεις τους ή τέθηκαν κάτω από τις εντολές ακαλλιέργητων, ανίκανων, ανήθικων και αδίστακτων ατόμων που διορίσθηκαν «από το πουθενά» σε θέσεις – κλειδιά για να λειτουργήσουν ως ρουφιάνοι του καθεστώτος.

Συγγενείς του αρχιδικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου αλλά και των λοιπών πρωτεργατών  του πραξικοπήματος διορίσθηκαν σε υψηλά κρατικά αξιώματα, όπως π.χ. υπουργοί και γενικοί γραμματείς και απολάμβαναν παχυλούς μισθούς, Μην ξεχνάμε ότι  μία από τις πρώτες κινήσεις της Χούντας ήταν η αύξηση του μισθού των υπουργών και υφυπουργών της κατά 60% και ο διπλασιασμός του μισθού του πρωθυπουργού-δικτάτορα!

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες – φίλοι των πραξικοπηματιών αναλάμβαναν τις κρατικές προμήθειες με σκανδαλώδεις όρους.

Μερικά μόνο δείγματα αυτής της κατάστασης αποτελούν τα επόμενα (1):

- Το βόλεμα των συγγενών: α) Ο Ιωάννης Λαδάς, διοικητής ΕΑΤ-ΕΣΑ, έκανε τον έναν του ξάδερφο διοικητή της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης Εσωτερικού και Νήσων και τον άλλον Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών. β) Ο γαμπρός του Παττακού Ανδρέας Μεϊντάσης ανέλαβε (εντελώς «αξιοκρατικά») δουλειές για το Δήμο Αθηναίων, συνολικού ύψους 1,109 δισ. δραχμών. γ) ο δικτάτορας Παπαδόπουλος έκανε τον ένα του αδερφό στρατιωτικό ακόλουθο, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ και τον άλλο αδερφό του Γ.Γ. του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης.

Παπαδόπουλος με Ωνάση!

- Οι σχέσεις με το κεφάλαιο: Το 1972 η χούντα απάλλαξε τον Ελληνοαμερικάνο επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε για την κατασκευή έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων, ενώ το 1968 του είχε δοθεί η άδεια για την κατασκευή εργοστασίων της Coca-Cola, αίτημα που είχε απορριφθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ως ανταγωνιστικό προς τις εγχώριες βιομηχανίες αναψυκτικών. Ένας προσωπάρχης του Πάππας μάλιστα, ο Παύλος Τοτόμης, είχε διοριστεί ως Υπουργός Δημόσιας Τάξης. Το κερασάκι στην τούρτα; Ο Πάππας, ένθερμος υποστηρικτής του Νίξον, έχοντας διασυνδέσεις με το στρατοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα, κατάφερε να εξασφαλίσει από τα δημόσια ταμεία… 549.000 δολάρια για την εκστρατεία του ρεπουμπλικάνου υποψήφιου!

-  Η διαφθορά και η διασπάθιση δημόσιου χρήματος: Το Ειδικό Ταμείο που είχε δημιουργηθεί για την ανέγερση του «μνημειώδους ναού» του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια που εξήγγειλε  ο Παπαδόπουλος συγκέντρωσε 453,3εκ. δραχμές. Από αυτά, τα 406εκ. «εξαφανίστηκαν» με αποτέλεσμα το έργο να μείνει μόνο στα χαρτιά. και να γεμίσουν  οι τσέπες των δικτατόρων.

Μάλιστα σε όλες αυτές τις κινήσεις (και εκατοντάδες άλλες φυσικά) οι πραξικοπηματίες είχαν καλύψει πρώτα τα νώτα τους αφού καθιέρωσαν το νόμο «Περί ευθύνης Υπουργών» (Ν.Δ 802/1970) ώστε να μπορεί να γίνει δίωξη σε υπουργό ή υφυπουργό μόνο με απόφαση των συναδέλφων του, ενώ όλα τα εγκλήματα θα είχαν γίνει μέχρι τη σύγκληση της επόμενης Βουλής (όποτε κι αν γινόταν αυτή) θεωρούνταν παραγραμμένα!

Αλλά ας έλθουμε στην κατάσταση της οικονομίας. Η Χούντα ήλθε στην εξουσία σε μια φάση της Ελληνικής οικονομίας που είχε αρχίσει η ανάπτυξη της βιομηχανίας και που η διεθνής συγκυρία ήταν άκρως θετική. Με μια φυσιολογική κυβέρνηση η Χώρα μας θα είχε βάλει εκείνη την περίοδο τις βάσεις για να είμαστε σήμερα στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Η Χούντα, όμως, δεν είχε καμιά οικονομική πολιτική. Το μόνο που έκανε ήταν να ενισχύει, με τα χρήματα των φορολογουμένων, μη βιώσιμες επιχειρήσεις ημετέρων, οι οποίες λειτούργησαν για μια δεκαετία, προσφέροντας μια πλασματική εικόνα ευημερίας και κατέρρευσαν στις αρχές του 1980 (θυμηθείτε τις 60 επιχειρήσεις που εντάχθηκαν στον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων το 1985 για να σωθούν περί τις 70.000 θέσεις εργασίας).Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε και τις τεράστιες ανισότητες της εποχής: Το 1974 το 20% των πλουσιότερων Ελλήνων κατέχει το 47,9% του συνολικού πλούτου ενώ το φτωχότερο 20% το 3,1%!

Η ανυπαρξία οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής από τη Χούντα και η ευνοιοκρατία που κυριάρχησε, δημιούργησε τις προϋποθέσεις να κατακτήσουμε ένα θλιβερό και μοναδικό ρεκόρ: Είμαστε η μόνη χώρα που μέσα σε 20 χρόνια εκβιομηχανίστηκε και αποβιομηχανίστηκε άμεσα!

Στη Χούντα, όμως, «χρωστάμε» και άλλα δεινά της Ελλάδας . Για παράδειγμα, επί των ημερών της πρακτικά εξαλείφθηκαν οι πολεοδομικοί περιορισμοί, με αποτέλεσμα να χτιστούν αιγιαλοί, να ανεγερθούν πολυκατοικίες μέσα σε παραδοσιακούς οικισμούς, να καταστραφεί η αρχιτεκτονική κληρονομιά στο κέντρο της Αθήνας. Το αρχιτεκτονικό αλαλούμ που κυριαρχεί σήμερα σε πολλές περιοχές και υποβαθμίζει ένα πλήθος περιοχών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πόλο έλξης για τους τουρίστες, έχει την αφετηρία του στη Χούντα. 

Τελειώνοντας, πρέπει να επισημάνουμε ότι αποτελεί τουλάχιστον ασέβεια απέναντι στον Ελληνικό Λαό και στην Ιστορία του η νοσταλγική αναφορά στη Χούντα. Κυρίως, όμως, είναι άδικη για τα πολλά αθώα θύματα της και αποτελεί δείγμα ελλιπούς γνώσης των ιστορικών δεδομένων εκείνης της εποχής…Η δε άποψη ότι οποιοδήποτε δικτατορικό καθεστώς θα μπορούσε να υποκαταστήσει τη Δημοκρατία, είναι απολύτως ανόητη και επικίνδυνη. Ας μη φορτώνουμε στη Δημοκρατία τις αποτυχημένες επιλογές πολιτικών που κάναμε ως λαός και ας μην της καταλογίζουμε την αποτυχημένη λειτουργία των πολιτικών αυτών. Απλά να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε και τα δύο...

(1) Μία πραγματικά πολύ αξιόλογη παράθεση των σκανδάλων της Χούντας υπάρχει στον Ιό:  

http://www.iospress.gr/ios2010/ios20100725.htm