Σαράντα χρόνια από την εξέγερση και τα παλιά παραμύθια για τους δήθεν μύθους του Πολυτεχνείου εκσυγχρονίζονται.
Διακινούνται στις ακροδεξιές αγορές κι ιδιαίτερα στο Διαδίκτυο με τις υπερεκατό φασίζουσες ιστοσελίδες. Με προκλητικά ανιστόρητο τρόπο.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι κοινοί πλαστογράφοι και απόγονοι της χούντας, που ευαγγελίζονται την «αληθινή» ιστορία του Πολυτεχνείου. Μαζί με τους αρνητές του συγχρονίζονται αντικειμενικά κι αρκετοί που επιδιώκουν να την ξαναγράψουν. Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του σημερινού συστήματος εξουσίας, χωρίς τους «αριστερούς ηγεμονισμούς» του παρελθόντος. Αρνητές και επίδοξοι αναθεωρητές από άλλες αφετηρίες και για διαφορετικούς λόγους συναντώνται στην απαξίωση του κορυφαίου δημοκρατικού σταθμού της σύγχρονης ιστορίας μας.
Παρατηρώντας προσεκτικά τα κάθε είδους και απόχρωσης επιχειρήματα, με ή χωρίς εισαγωγικά, προκύπτει σαφώς ότι ουσιαστικός στόχος δεν είναι απλώς το χθες, αλλά το σήμερα. Οχι η Ιστορία, αλλά το παρόν με τις όποιες μνήμες, βιώματα και σύμβολα το φορτίζει ο μεγάλος αντιστασιακός Νοέμβρης του 1973.
Τέσσερις δεκαετίες μετά, ο «σκληρός πυρήνας» της εξέγερσης, όπως αποτυπώνεται με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη κι όχι στα ιστορικά εγχειρίδια.
«Πρόκειται για ένα τερατώδες παραμύθι (η εξέγερση του Πολυτεχνείου) του οποίου το μέγεθος το ξεπερνά μόνον ο μύθος του λεγομένου Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, καθότι ο μύθος του «Ολοκαυτώματος» έχει παγκόσμια απήχηση, ενώ ο μύθος του πολυτεχνείου επινοήθηκε αποκλειστικώς για εσωτερική κατανάλωση, στο πλαίσιο της παγίας τακτικής της Αριστεράς για την κατασκευή ψευδοηρώων...».
Πρόκειται για απόσπασμα από κείμενο «θεωρητικού» της ακροδεξιάς, που διακινείται με διάφορες παραλλαγές σε δεκάδες χρυσαυγίτικες κι άλλες παρόμοιες ιστοσελίδες για τους «μύθους του Πολυτεχνείου». Αποκαλύπτει με ανατριχιαστικό τρόπο τη σύνδεση της χιτλερικής σκέψης και πρακτικής με τη σημερινή φασιστική Δεξιά. Δυστυχώς, οι παραληρηματικές «αποδείξεις» για τους μύθους δεν διακινούνται μόνο από φασιστοειδείς φορείς.
Ως προς τον πυρήνα τους τέσσερα είναι τα βασικά «επιχειρήματα» των αρνητών της αιματοβαμμένης εξέγερσης:
Πράγματι, εκεί και τότε, υπήρξαν διαπιστωμένα μόνο τραυματίες. Εκτός από τον τραυματισμό της Πέπης Ρηγοπούλου από το τανκς (συνήθως αποσιωπάται ή αποδίδεται περίπου... σε ατύχημα), στον ευρύτερο χώρο είναι καταγεγραμμένοι πάνω από 1.100 τραυματίες (αναφέρονται ονομαστικά στην πρώτη προκαταρκτική έκθεση Τσεβά).
Αλλά το Πολυτεχνείο δεν ήταν, φυσικά, μόνο το προαύλιο. Εκτεινόταν έξω από τα κάγκελα, στους γύρω δρόμους, σε μια μεγάλη έκταση, παντού όπου εκδηλωνόταν αντιστασιακή δράση. Επιπλέον, η εξέγερση δεν περιορίζεται χρονικά τη νύχτα της 16ης-17ης Νοεμβρίου, αλλά ολόκληρο το διάστημα 14-19 Νοεμβρίου. Με τους απολύτως επιβεβαιωμένους νεκρούς και περίπου τους 2.000 σοβαρά τραυματίες σε νοσοκομεία, κλινικές κ.ά.
Σε όλες τις σχετικές πλαστογραφήσεις, ενώ αφειδώς παρέχονται αποσπασματικές και επιλεκτικές πληροφορίες, αγνοείται επιδεικτικά η επιστημονική τεκμηρίωση του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών στη μελέτη «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973». Σε αυτή:
Κάποιος νεαρός στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης (1974) είχε αναρτήσει στα κάγκελα του Πολυτεχνείου κι άλλους χώρους φωτογραφία μιας όμορφης κοπέλας με το εξής κείμενο:
«Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της, αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Οποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».
Η υπόθεση προκάλεσε κάποια εντύπωση αρχικώς, αλλά γρήγορα αποδείχτηκε ότι η Ηλένια Ασημακοπούλου (έτσι την ονόμαζε ο «φίλος» που την αναζητούσε) ήταν ανύπαρκτη. Η φωτογραφία προερχόταν από διαφήμιση για αγγλικό σαμπουάν.
Ο νεαρός καταδικάστηκε τον Φεβρουάριο του 1975 για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» σε οχτάμηνη φυλάκιση. Επέμενε ότι η Ηλένια ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αλλά το δικαστήριο έκρινε ότι ο κατηγορούμενος «παρέστησε ψευδώς φόνον ανυπάρκτου προσώπου. Με προφανή σκοπόν να επιτύχη την συμπάθειαν του αντιθέτου φύλου».
Είτε γι' αυτόν είτε για άλλους λόγους (είναι θέμα φαντασίας στις συνθήκες των χουντοκρατούμενων ακόμη μηχανισμών) η Ηλένια χρησιμοποιήθηκε αμέσως και χρησιμοποιείται ακόμη σήμερα με προβοκατόρικο τρόπο.
Πλην, όμως, ακόμη και σύμφωνα με την επίσημη τότε αμέσως μετά τα γεγονότα έγιναν 2.060 συλλήψεις κατά τα «έκτροπα».
Οι 868 από αυτές στο Πολυτεχνείο. Μάλιστα, για να αποδειχθεί ότι η εξέγερση ήταν υποκινούμενη αναφερόταν ότι 475 ήταν εργάτες-υπάλληλοι, μόλις 317 φοιτητές (49 του ΕΜΠ) και 74 μαθητές.
Οι περισσότεροι από αυτούς γνώρισαν από πρώτο χέρι την αστυνομική βαρβαρότητα στους χώρους όπου κρατούνταν (στην Ασφάλεια και αλλού).
Στα δικαστικά πορίσματα, σε μαρτυρίες και καταθέσεις κατά τη δίκη των υπευθύνων του Πολυτεχνείου, περιγράφονται σκηνές πρωτοφανούς βίας εναντίον όσων εξέρχονταν από το Πολυτεχνείο. Ακριβώς τότε διαπράχτηκαν και πολλά εν ψυχρώ εγκλήματα.
«Πόλεμο» εναντίον αμάχων είχαν κηρύξει «οι δυνάμεις της τάξεως». Πράγμα που επιβεβαιώνεται και από τον απολογισμό για τη χρήση κάθε είδους όπλων και πυρομαχικών: 24.000 σφαίρες έριξαν οι αστυνομικοί, 2.192 μόνο η φρουρά του υπουργείου Δημόσιας Τάξεως και 30.000 οι στρατιωτικές δυνάμεις (υπολογισμοί στην έρευνα του ΕΙΕ).
«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ» ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗΣ
Βάλλεται ως επέτειος και σύμβολο δημοκρατίας
Πολλά τα παραμύθια γύρω από τους «μύθους του Πολυτεχνείου», με στόχο την απαξίωση της εξέγερσης και των δημοκρατικών μηνυμάτων που εκπέμπει διαχρονικά. Ιδού μερικά απ΄ αυτά που βρίσκουν αναγνώστες ακόμη κι ανάμεσα σε καλοπροαίρετους πολίτες.
ΤΑΚΗΣ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
katsimar@yahoo.gr
Πηγή : ΕΘΝΟΣ
Διακινούνται στις ακροδεξιές αγορές κι ιδιαίτερα στο Διαδίκτυο με τις υπερεκατό φασίζουσες ιστοσελίδες. Με προκλητικά ανιστόρητο τρόπο.
Παρατηρώντας προσεκτικά τα κάθε είδους και απόχρωσης επιχειρήματα, με ή χωρίς εισαγωγικά, προκύπτει σαφώς ότι ουσιαστικός στόχος δεν είναι απλώς το χθες, αλλά το σήμερα. Οχι η Ιστορία, αλλά το παρόν με τις όποιες μνήμες, βιώματα και σύμβολα το φορτίζει ο μεγάλος αντιστασιακός Νοέμβρης του 1973.
Τέσσερις δεκαετίες μετά, ο «σκληρός πυρήνας» της εξέγερσης, όπως αποτυπώνεται με το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη κι όχι στα ιστορικά εγχειρίδια.
«Πρόκειται για ένα τερατώδες παραμύθι (η εξέγερση του Πολυτεχνείου) του οποίου το μέγεθος το ξεπερνά μόνον ο μύθος του λεγομένου Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, καθότι ο μύθος του «Ολοκαυτώματος» έχει παγκόσμια απήχηση, ενώ ο μύθος του πολυτεχνείου επινοήθηκε αποκλειστικώς για εσωτερική κατανάλωση, στο πλαίσιο της παγίας τακτικής της Αριστεράς για την κατασκευή ψευδοηρώων...».
Πρόκειται για απόσπασμα από κείμενο «θεωρητικού» της ακροδεξιάς, που διακινείται με διάφορες παραλλαγές σε δεκάδες χρυσαυγίτικες κι άλλες παρόμοιες ιστοσελίδες για τους «μύθους του Πολυτεχνείου». Αποκαλύπτει με ανατριχιαστικό τρόπο τη σύνδεση της χιτλερικής σκέψης και πρακτικής με τη σημερινή φασιστική Δεξιά. Δυστυχώς, οι παραληρηματικές «αποδείξεις» για τους μύθους δεν διακινούνται μόνο από φασιστοειδείς φορείς.
Ως προς τον πυρήνα τους τέσσερα είναι τα βασικά «επιχειρήματα» των αρνητών της αιματοβαμμένης εξέγερσης:
- Το αναίμακτο
Πράγματι, εκεί και τότε, υπήρξαν διαπιστωμένα μόνο τραυματίες. Εκτός από τον τραυματισμό της Πέπης Ρηγοπούλου από το τανκς (συνήθως αποσιωπάται ή αποδίδεται περίπου... σε ατύχημα), στον ευρύτερο χώρο είναι καταγεγραμμένοι πάνω από 1.100 τραυματίες (αναφέρονται ονομαστικά στην πρώτη προκαταρκτική έκθεση Τσεβά).
Αλλά το Πολυτεχνείο δεν ήταν, φυσικά, μόνο το προαύλιο. Εκτεινόταν έξω από τα κάγκελα, στους γύρω δρόμους, σε μια μεγάλη έκταση, παντού όπου εκδηλωνόταν αντιστασιακή δράση. Επιπλέον, η εξέγερση δεν περιορίζεται χρονικά τη νύχτα της 16ης-17ης Νοεμβρίου, αλλά ολόκληρο το διάστημα 14-19 Νοεμβρίου. Με τους απολύτως επιβεβαιωμένους νεκρούς και περίπου τους 2.000 σοβαρά τραυματίες σε νοσοκομεία, κλινικές κ.ά.
- Δεν υπήρξαν νεκροί
Σε όλες τις σχετικές πλαστογραφήσεις, ενώ αφειδώς παρέχονται αποσπασματικές και επιλεκτικές πληροφορίες, αγνοείται επιδεικτικά η επιστημονική τεκμηρίωση του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών στη μελέτη «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973». Σε αυτή:
- Εχουν καταγραφεί 24 πλήρως τεκμηριωμένες δολοφονίες.
- Εχει καταρτιστεί κατάλογος 16 ανώνυμων περιπτώσεων που «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία.
- Ερευνώνται άλλες 30 επώνυμες περιπτώσεις που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν τεκμηριωθεί. Το παραμύθι για «αναίμακτο» Πολυτεχνείο ήταν η εκδοχή της χούντας τις μέρες των γεγονότων και συντηρείται από τους παντοειδείς νεοχουντικούς.
- «Φάκελος» Ηλένια
Κάποιος νεαρός στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης (1974) είχε αναρτήσει στα κάγκελα του Πολυτεχνείου κι άλλους χώρους φωτογραφία μιας όμορφης κοπέλας με το εξής κείμενο:
«Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της, αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Οποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».
Η υπόθεση προκάλεσε κάποια εντύπωση αρχικώς, αλλά γρήγορα αποδείχτηκε ότι η Ηλένια Ασημακοπούλου (έτσι την ονόμαζε ο «φίλος» που την αναζητούσε) ήταν ανύπαρκτη. Η φωτογραφία προερχόταν από διαφήμιση για αγγλικό σαμπουάν.
Ο νεαρός καταδικάστηκε τον Φεβρουάριο του 1975 για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» σε οχτάμηνη φυλάκιση. Επέμενε ότι η Ηλένια ήταν υπαρκτό πρόσωπο, αλλά το δικαστήριο έκρινε ότι ο κατηγορούμενος «παρέστησε ψευδώς φόνον ανυπάρκτου προσώπου. Με προφανή σκοπόν να επιτύχη την συμπάθειαν του αντιθέτου φύλου».
Είτε γι' αυτόν είτε για άλλους λόγους (είναι θέμα φαντασίας στις συνθήκες των χουντοκρατούμενων ακόμη μηχανισμών) η Ηλένια χρησιμοποιήθηκε αμέσως και χρησιμοποιείται ακόμη σήμερα με προβοκατόρικο τρόπο.
- Η «ήπια» χούντα
Πλην, όμως, ακόμη και σύμφωνα με την επίσημη τότε αμέσως μετά τα γεγονότα έγιναν 2.060 συλλήψεις κατά τα «έκτροπα».
Οι 868 από αυτές στο Πολυτεχνείο. Μάλιστα, για να αποδειχθεί ότι η εξέγερση ήταν υποκινούμενη αναφερόταν ότι 475 ήταν εργάτες-υπάλληλοι, μόλις 317 φοιτητές (49 του ΕΜΠ) και 74 μαθητές.
Οι περισσότεροι από αυτούς γνώρισαν από πρώτο χέρι την αστυνομική βαρβαρότητα στους χώρους όπου κρατούνταν (στην Ασφάλεια και αλλού).
Στα δικαστικά πορίσματα, σε μαρτυρίες και καταθέσεις κατά τη δίκη των υπευθύνων του Πολυτεχνείου, περιγράφονται σκηνές πρωτοφανούς βίας εναντίον όσων εξέρχονταν από το Πολυτεχνείο. Ακριβώς τότε διαπράχτηκαν και πολλά εν ψυχρώ εγκλήματα.
«Πόλεμο» εναντίον αμάχων είχαν κηρύξει «οι δυνάμεις της τάξεως». Πράγμα που επιβεβαιώνεται και από τον απολογισμό για τη χρήση κάθε είδους όπλων και πυρομαχικών: 24.000 σφαίρες έριξαν οι αστυνομικοί, 2.192 μόνο η φρουρά του υπουργείου Δημόσιας Τάξεως και 30.000 οι στρατιωτικές δυνάμεις (υπολογισμοί στην έρευνα του ΕΙΕ).
«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ» ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗΣ
Βάλλεται ως επέτειος και σύμβολο δημοκρατίας
Πολλά τα παραμύθια γύρω από τους «μύθους του Πολυτεχνείου», με στόχο την απαξίωση της εξέγερσης και των δημοκρατικών μηνυμάτων που εκπέμπει διαχρονικά. Ιδού μερικά απ΄ αυτά που βρίσκουν αναγνώστες ακόμη κι ανάμεσα σε καλοπροαίρετους πολίτες.
- Κανένας δεν το ήθελε
- Η εξέγερση ήταν τυχαία
- Η χούντα άφησε τα γεγονότα να εξελιχθούν
- Εργο προβοκατόρων
- Ο Ιωαννίδης στο παρασκήνιο
- Δεν έριξε τη χούντα
- Μια μικρή μειοψηφία
- Δεν χρειαζόταν
- Καθεστωτικός μύθος
ΤΑΚΗΣ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
katsimar@yahoo.gr
Πηγή : ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου