Τα μακριά μαχαίρια της Χρυσής Αυγής

«Πρέπει να έχουμε πρότυπό μας το ωμό κτήνος»
Εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», 3.10.2007

Οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες ομολογούν τον τρόπο δράσης και τα μαχαιρώματα των Ταγμάτων Εφόδου, επιβεβαιώνοντας τον χαρακτηρισμό της εγκληματικής οργάνωσης

Για ακόμη μία φορά οι φιρερίσκοι της Χρυσής Αυγής διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Καμιά σχέση δεν έχει η οργάνωσή τους με το έγκλημα στο Κερατσίνι, το οποίο μάλιστα καταδικάζουν! Μάλιστα, ενώ το πρωί της Τετάρτης ο Κασιδιάρης στη Βουλή εκτόξευε ύβρεις και απειλές κατά των «άθλιων συκοφαντών του αντισυνταγματικού τόξου» που τολμούν να πιάσουν στο στόμα τους την άσπιλη Χρυσή Αυγή, το ίδιο βράδυ ο Μιχαλολιάκος ντύθηκε «υπεύθυνος» πολιτικός και καλούσε «όλα τα πολιτικά κόμματα να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μη δημιουργούν εμφυλιοπολεμικό κλίμα δίνοντας πολιτικό χαρακτήρα σε ένα τραγικό συμβάν». Πραγματική καρικατούρα, από τον άνθρωπο που με κάθε ευκαιρία καταγγέλλει όλα τα κόμματα και δηλώνει έτοιμος να ανατρέψει το «σάπιο κοινοβουλευτικό καθεστώς» και να εγκαθιδρύσει το αγνό «εθνικό κράτος».

Το σκηνικό αυτό είναι γνωστό. Κάθε φορά που υποδεικνύονται ως δράστες εγκληματικής ενέργειας κάποιοι χρυσαυγίτες, οι πρώτοι που σπεύδουν να τους αποκηρύξουν είναι οι ίδιοι οι αρχηγοί τους. Κάτι που θα ήταν αδιανόητο για οποιαδήποτε άλλη πολιτική οργάνωση, για τη Χρυσή Αυγή είναι ο κανόνας. Η εγκατάλειψη δηλαδή του μέλους της που συλλαμβάνεται να διαπράττει κάποια εγκληματική πράξη. Από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ιρλανδία, οι οργανώσεις πολιτικής βίας τιμούσαν πάντοτε τους συλλαμβανόμενους «μαχητές» τους και με κάθε τρόπο επιχειρούσαν να τους σώσουν. Αντίθετα, η Χρυσή Αυγή όχι μόνον αποκηρύσσει τα μέλη της που συλλαμβάνονται, αλλά φτάνει στο σημείο να καταγγείλει μαζί με τους πολιτικούς της αντιπάλους την ίδια την πράξη, επιχειρώντας να την απογυμνώσει από κάθε πολιτικό περιεχόμενο.

Ο λόγος είναι απλός. Η Χρυσή Αυγή δεν λειτουργεί με τους κανόνες μιας πολιτικής οργάνωσης -έστω και ένοπλης-, αλλά ως μια ομάδα καταδρομέων σε ξένο έδαφος, τα μέλη της οποίας όταν συλλαμβάνονται γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να ποντάρουν σε καμιά βοήθεια από την οργάνωσή τους και οφείλουν να δηλώνουν ότι έδρασαν μόνα τους. Τα μέλη που μετέχουν στον σκληρό πυρήνα των Ταγμάτων Εφόδου είναι σχετικά λίγα. Είναι οι «μυημένοι», εκείνοι που έχουν υποστεί μια πρώτη «δοκιμασία» και έχουν αποδεχτεί το ρίσκο να τους αδειάσει η οργάνωσή τους αν τυχόν συλληφθούν. Είναι η λογική των μυστικών υπηρεσιών που αναλαμβάνουν «επικίνδυνες αποστολές», αλλά ποτέ δεν αποδέχονται την ευθύνη τους όταν στραβώσει κάποια υπόθεση.

Για ακόμη μία φορά, λοιπόν, η Χρυσή Αυγή αρνείται την ενοχή της σε μια άνανδρη επίθεση. Και κάνει ότι δεν γνώριζε τον δράστη, παρά τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν ήδη δημοσιευτεί για τη συμμετοχή του στις δραστηριότητες της ναζιστικής ομάδας. Αυτό που θέλει να αποφύγει η Χρυσή Αυγή είναι να φανεί ότι όχι μόνον ο δράστης, αλλά όλη η ομάδα που επιτέθηκε στο Κερατσίνι ήταν ακόμα ένα Τάγμα Εφόδου της οργάνωσης. Γιατί αν η ευθύνη περιοριστεί στον δράστη, τότε μπορεί και ο εκ των υπαρχηγών του Μιχαλολιάκου, Χρήστος Παππάς, να ισχυρίζεται ότι πρόκειται για «ημιπαράφρονα».

Τον προσχηματικό χαρακτήρα των διαψεύσεων της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτει η ίδια η εφημερίδα της, σε παλαιότερο σημείωμα που απευθύνεται σε κάποιον ανώνυμο αναγνώστη: «Η επίσημη θέση της Χρυσής Αυγής, σαν νομίμου πολιτικού κόμματος, που σέβεται τους θεσμούς, πρέπει να είναι κατά της βίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κάθε ομοϊδεάτης δεν μπορεί να ενεργεί κατά συνείδηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει η επίσημη έγκριση ή υποστήριξη αυτών των ενεργειών. Πιστεύω να έγινα σαφής» (9.12.1994). Η διατύπωση της κομματικής αυτής «εγκυκλίου» είναι όντως σαφής. Τα μέλη δέρνουν ή μαχαιρώνουν «κατά συνείδηση» και η οργάνωση «δεν εγκρίνει επισήμως», διότι έτσι «πρέπει», αλλά την ίδια στιγμή επιτρέπει στους «ομοϊδεάτες» της να δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πρόκειται για μια κυνική ομολογία ενοχής.

Μόνο στις περιπτώσεις που συλλαμβάνονται κάποια ήδη γνωστά στελέχη της οργάνωσης, υποχρεώνεται η ηγεσία της να παραδεχτεί τη σχέση της μαζί τους. Σε όλες όμως αυτές τις περιπτώσεις αρνείται τη συμμετοχή τους στην εγκληματική ενέργεια και επιμένει ότι πρόκειται περί «σκευωρίας», ακόμα και μετά από την οριστική διαλεύκανση της υπόθεσης και τη διερεύνησή της σε όλες τις βαθμίδες της Δικαιοσύνης. Η γνωστότερη περίπτωση αυτού του τύπου είναι η υπόθεση του υπαρχηγού της οργάνωσης Αντώνιου Ανδρουτσόπουλου, του «Περίανδρου», ο οποίος επικεφαλής δεκαμελούς Φάλαγγας επιτέθηκε με δολοφονικές προθέσεις κατά τριών αριστερών νέων τον Ιούνιο του 1998. Οταν η υπόθεσή του έφτασε στο δικαστήριο το 2006, ύστερα από εφτά χρόνια φυγοδικίας, η οργάνωση επέλεξε και πάλι την τακτική του «αδειάσματος». Ενώ επισήμως μιλούσε για «σκευωρία» και για «πολιτική δίωξη», δεν υπήρχε ούτε ένα στέλεχός της μεταξύ των μαρτύρων υπεράσπισης προκειμένου να υποστηρίξει τη θεωρία της σκευωρίας. Μάλιστα μετά την αποφυλάκισή του ο Ανδρουτσόπουλος θα καταγγείλει τον Μιχαλολιάκο και τους συνεργάτες του για το «άδειασμα» και θα υπαινιχθεί ότι ο πρώην αρχηγός του γνώριζε κάποια πράγματα για την υπόθεση που όμως σκόπιμα τα απέκρυψε.

Μια άλλη υπόθεση, για την οποία και πάλι μιλούσε για σκευωρία η Χρυσή Αυγή, ήταν το μαχαίρωμα δύο νέων από τον Παναγιώτη Ρουμελιώτη (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Πόρκυ») το 2006. Μετά την εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό της υπόθεσης, η εφημερίδα της οργάνωσης διαμαρτυρόταν για «κόκκινη τρομοκρατία στα δικαστήρια», επειδή επιβλήθηκαν 17 χρόνια φυλακή στον δράστη. Κακώς, κατά την εφημερίδα, η κατηγορία αναφερόταν σε απόπειρες ανθρωποκτονίας, ενώ «σε πάμπολλες δίκες μαχαιρώματα και πυροβολισμοί ακόμη θεωρούνται βαριές σωματικές βλάβες» (20.2.2008).

Η επίθεση στα Πετράλωνα

Αλλά υπάρχουν πολλές άλλες περιπτώσεις για τις οποίες η οργάνωση κρατά απόλυτη σιωπή. Δεν έχει, λ.χ., πει τίποτα για την υπόθεση που συνέβη το καλοκαίρι του 2008 με μαχαίρωμα δύο ατόμων ύστερα από επιδρομή δεκαμελούς Τάγματος Εφόδου της Χρυσής Αυγής.

Η υπόθεση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία διότι συνέβη το σπάνιο γεγονός όχι μόνο να συλληφθούν αμέσως μετά την επίθεση δύο από την ομάδα των δραστών, αλλά οι συλληφθέντες προχώρησαν και σε δυο εξαιρετικά διαφωτιστικές ομολογίες. Το κακό είναι ότι ακόμα και σήμερα, ενώ έχουν περάσει πάνω από πέντε χρόνια, η υπόθεση δεν έχει φτάσει στο ακροατήριο του Κακουργιοδικείου, ενώ και οι τότε συλληφθέντες δράστες κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Η δικογραφία της υπόθεσης είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική για την αδυναμία της πολιτείας απέναντι στους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής, ακόμα και στις ελάχιστες αυτές περιπτώσεις

Το διαβιβαστικό της αστυνομίας προς την Εισαγγελία για την υποβολή της δικογραφίας εναντίον των συλληφθέντων Σ.Β. (γενν. 1982) και Σ.Α. (γενν. 1976) αναφέρει μεταξύ άλλων: «Την 18.30 ώρα περίπου, χθες, 30.6.2008, δέκα μέλη της οργάνωσης Χρυσή Αυγή, μεταξύ των οποίων ο πρώτος και δεύτερος των συλληφθέντων κατηγορουμένων συναντήθηκαν στην περιοχή του Ρουφ. Επιβαίνοντες σε δίκυκλες μοτοσικλέτες και φέροντες κράνη μετέβησαν την 19.30 της ιδίας, στη συμβολή των οδών […] στα Κάτω Πετράλωνα Αθηνών και εισβάλλοντας σε ημιυπόγειο διαμέρισμα της εκεί ευρισκόμενης πολυκατοικίας, επιτέθηκαν σε τέσσερα άτομα, τα οποία εκείνη την ώρα έκαναν μάθημα ισπανικής γλώσσας και τραυμάτισαν με αιχμηρό αντικείμενο τον Μ.Γ. 31 ετών και τον υπήκοο Ισπανίας R.S., 26 ετών και διέφυγαν με τις ως άνω δίκυκλες μοτοσικλέτες, διασκορπιζόμενοι προς διάφορες κατευθύνσεις. Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός για την παροχή πρώτων βοηθειών. Την 19.25 ώρα περίπου της 30.6.2008 αστυνομικοί του Τ.Α. Πετραλώνων εντόπισαν τη δίκυκλη μοτοσικλέτα ιδιοκτησίας του πρώτου να κινείται στην οδό Πειραιώς στην οποία επέβαιναν οι κατηγορούμενοι και τους προσήγαγαν στο Τ.Α. Πετραλώνων.

»Σε σωματική έρευνα που ενεργήθηκε, βρέθηκαν και κατασχέθηκαν στον πρώτο, α) ένα πτυσσόμενο μαχαίρι με μήκος λάμας 8,5 εκατοστά, με χαραγμένο στη λάμα και τη λαβή αυτού τον αγκυλωτό σταυρό, β) ένα σκεπάρνι με ξύλινη λαβή και γ) ένα κράνος, χρώματος λευκού μαύρου με λεπτές ερυθρές ρίγες και στον δεύτερο, α) ένα πτυσσόμενο μαχαίρι με μήκος λάμας 8,5 εκατοστά και β) ένα κράνος μαύρου χρώματος. Εξεταζόμενοι οι κατηγορούμενοι, αποδέχθηκαν την παρουσία τους στη συμβολή των οδών […] στα Κάτω Πετράλωνα Αθηνών, μαζί με τα υπόλοιπα οκτώ άτομα, αρνήθηκαν όμως τη συμμετοχή τους στον τραυματισμό των δύο παθόντων».
 
Οι αποκαλυπτικές ομολογίες

Οι ομολογίες των δύο χρυσαυγιτών που δόθηκαν στην αστυνομία το ίδιο βράδυ της επίθεσης, προτού δηλαδή μεσολαβήσει το γνωστό διάστημα που απαιτείται για το κουκούλωμα των υποθέσεων, είναι εξαιρετικά διαφωτιστικές. Γιατί μπορεί και οι δύο να αρνούνται την προσωπική συμμετοχή στην πράξη του μαχαιρώματος, αλλά περιγράφουν με λεπτομέρειες τον τρόπο δράσης της Φάλαγγας. Οι δύο περιγραφές συμπίπτουν απολύτως. Ο πρώτος απαντά ως εξής στο ερώτημα των αστυνομικών:

«Εδώ και οκτώ χρόνια είμαι μέλος της οργάνωσης Χρυσή Αυγή και περιστασιακά συμμετέχω σε διάφορες εκδηλώσεις της οργάνωσης αυτής γιατί με εκφράζει. Πριν από ένα χρόνο, μαζί με την κοπελιά μου είχαμε πάει για φαγητό και βρισκόμασταν στην περιοχή των Πετραλώνων. Ξαφνικά και εντελώς απρόκλητα, εγώ και η κοπέλα μου δεχθήκαμε επίθεση από δέκα περίπου άτομα τα οποία μας χτύπησαν με τα κράνη και τα χέρια τους, προκαλώντας μας σωματικές βλάβες. Εδώ και πέντε περίπου μήνες γνώριζα ότι υπάρχει ένα στέκι στα Πετράλωνα, στο οποίο συχνάζουν αριστεριστές. Σήμερα και περί ώρα 16.00, από το τηλέφωνό μου πήρα το φίλο μου Σ.Α. [τον συγκατηγορούμενό του], τον οποίο γνωρίζω εδώ και τρία χρόνια από το γήπεδο και από εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής και του είπα να συναντηθούμε στο σούπερ μάρκετ Lidl που βρίσκεται στην οδό Πέτρου Ράλλη, όπου και συναντηθήκαμε περί ώρα 18.30. Εγώ μετέβην εκεί με τη μοτοσικλέτα μου. Ο Σ.Α. πήρε ένα κράνος χρώματος μαύρου από το αυτοκίνητό του και με τη μοτοσικλέτα μου μεταβήκαμε στην περιοχή του Ρουφ, όπου συναντηθήκαμε με άλλα δέκα περίπου γνωστά μου άτομα, τα οποία επίσης επέβαιναν σε μοτοσικλέτες και κατευθυνθήκαμε στα Πετράλωνα, χωρίς να γνωρίζω ακριβώς το σημείο, όπως δεν το γνώριζε και ο φίλος μου. Φτάσαμε σε μια πολυκατοικία, της οποίας δεν θυμάμαι τη διεύθυνση και κάποια από τα άτομα που ήταν μαζί μας μπήκαν σε ημιυπόγειο χώρο της παραπάνω πολυκατοικίας και εντός λίγης ώρας εξήλθαν χωρίς να γνωρίζω τι έκαναν εντός του ημιυπογείου. Τα άτομα αυτά, όπως κι εγώ με τον Σ.Α., φοράγαμε κράνη και εν συνεχεία αποχωρήσαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Επαναλαμβάνω και πάλι ότι δεν γνωρίζω αν υπήρχαν στο προαναφερθέν ημιυπόγειο άλλα άτομα ούτε γνωρίζω τι συνέβη εκεί. Περί ώρα 19.15 και ενώ βρισκόμουν στην οδό Πειραιώς, κινούμενος με τη μοτοσικλέτα μου με συνεπιβάτη το φίλο μου, μας σταμάτησαν αστυνομικοί με πολιτικά για έλεγχο και εξακρίβωση των στοιχείων της ταυτότητάς μας και μας οδήγησαν στο Τμήμα Ασφαλείας Πετραλώνων. Σε ερώτηση αστυνομικών για το εάν έχω κάτι επάνω μου, έβγαλα και τους παρέδωσα από μόνος μου ένα σουγιά που έχω αγοράσει έναντι 30 ευρώ για σουβενίρ, ο οποίος φέρει χαραγμένο το ναζιστικό σταυρό μαζί με έναν αετό. Το ίδιο έκανε κι ο φίλος μου και παρέδωσε κι αυτός ένα σουγιά που έφερε μαζί του, τον οποίο εγώ έβλεπα για πρώτη φορά και δεν ήξερα ότι τον είχε μαζί του».

Ταυτόσημη ήταν η απολογία και του δεύτερου:

«Εδώ και πέντε χρόνια είμαι φίλος της οργάνωσης Χρυσή Αυγή και περιστασιακά συμμετέχω σε διάφορες εκδηλώσεις της οργάνωσης αυτής γιατί με εκφράζει. Σήμερα και περί ώρα 16.00 δέχτηκα κλήση στο κινητό μου τηλέφωνο από το φίλο μου Σ.Β., τον οποίο γνωρίζω εδώ και τρία χρόνια από το γήπεδο και από εκδηλώσεις της Χρυσής Αυγής και μου είπε να συναντηθούμε στο σούπερ μάρκετ Lidl περί ώρα 18.30. […] Ολα τα άτομα με μοτοσικλέτες κατευθυνθήκαμε προς τα Πετράλωνα χωρίς να γνωρίζω ακριβώς το σημείο, όπως δεν το γνώριζε ούτε ο φίλος μου ο Σ.Β. Φθάσαμε σε μια πολυκατοικία, της οποίας δεν θυμάμαι τη διεύθυνση και κάποια από το άτομα που ήταν μαζί μας μπήκαν σε ημιυπόγειο χώρο της παραπάνω πολυκατοικίας και εντός ολίγης ώρας εξήλθαν χωρίς να γνωρίζω τι έκαναν εντός του ημιυπογείου. Τα άτομα αυτά, όπως κι εγώ με τον Σ.Β. φοράγαμε κράνη και εν συνεχεία αποχωρήσαμε προς διάφορες κατευθύνσεις. […] Περί ώρα 19.15 και ενώ βρισκόμασταν εγώ και ο Σ.Β. στην οδό Πειραιώς, μας σταμάτησαν αστυνομικοί με πολιτικά για έλεγχο και εξακρίβωση στοιχείων ταυτότητας και μας οδήγησαν στο Τμήμα Ασφαλείας Πετραλώνων. Σε ερώτηση των αστυνομικών για το εάν έχω κάτι επάνω μου, έβγαλα και τους παρέδωσα μόνος μου ένα σουγιά που αγόρασα 3 ευρώ από ένα σούπερ μάρκετ. Το ίδιο έκανε και ο φίλος μου ο Β. και παρέδωσε και αυτός ένα σουγιά που έφερε μαζί του, τον οποίο εγώ έβλεπα για πρώτη φορά και δεν ήξερα ότι τον είχε μαζί του».

Το δικαστικό δίλημμα

Με δεδομένη την ομολογία των δύο χρυσαυγιτών η υπόθεση έφτασε στο ακροατήριο τον Μάιο του 2011. Οι κατηγορούμενοι αποχώρησαν πριν από την έναρξη της δίκης και ο συνήγορός τους επικαλέστηκε ότι βρέθηκαν σε «καθεστώς πανικού για τη ζωή τους λόγω βίαιων επεισοδίων που προηγήθηκαν».

Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών εξέτασε την υπόθεση και από το σύνολο του αποδεικτικού υλικού και τις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων προέκυψε ότι «στην Αθήνα, στις 30.6.2008, οι κατηγορούμενοι, αφού συναντήθηκαν με άλλους μοτοσικλετιστές, των οποίων η ταυτότητα δεν κατέστη δυνατόν να εξακριβωθεί εξαιτίας του ότι είχαν καλυμμένες ή είχαν αφαιρέσει τις πινακίδες κυκλοφορίας των οχημάτων τους και συγκεντρώθηκαν, έτσι, συνολικά δέκα περίπου άτομα, εισέβαλαν σε ημιυπόγειο διαμέρισμα στα Κάτω Πετράλωνα, εντός του οποίου βρίσκονταν [τέσσερα άτομα].

Ειδικότερα, ενώ τα λοιπά άτομα της ομάδας έσπαγαν και κατέστρεφαν αντικείμενα του χώρου, οι κατηγορούμενοι κρατώντας ο μεν Σ.Β. ένα πτυσσόμενο μαχαίρι, συνολικού μήκους 20 εκατοστών και μήκος λάμας 8,5 εκατοστών και ένα σκεπάρνι, ο δε Σ.Α. ένα πτυσσόμενο μαχαίρι συνολικού μήκους 20 εκατοστών και λάμας 8,5 εκατοστών στράφηκαν εναντίον α) του Μ.Γ., ο οποίος δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να αμυνθεί και να διαφύγει και αφού έριξαν στο πρόσωπό του σπρέι κατάφεραν επ’ αυτού χτυπήματα σε πολλαπλά μέρη του σώματός του (μέτωπο, δεξιό γλουτό, δεξιό εξωμηριαίας επιφάνειας, πίσω δεξιά στο ύψος της μέσης όπως κατέθεσε αυτόπτης μάρτυρας) με αποτέλεσμα να πληγεί καίριο σημείο του σώματός του (αρτηρία), να απολέσει μεγάλη ποσότητα αίματος, αφού έλαβε επτά φιάλες αίμα, να πάθει αιμορραγικό σοκ και να χειρουργηθεί προς συρραφή του τραύματος, παραμένοντας νοσηλευόμενος επί εικοσαήμερο και β) του R.S., τον οποίο προσπάθησαν να πλήξουν στο θώρακα και αφού δεν κατάφεραν να καταφέρουν το πρώτο χτύπημα επαναπροσπάθησαν, όμως ο τελευταίος σήκωσε το πόδι σε αμυντική στάση με αποτέλεσμα να πληγεί στον αριστερό μηρό.

Οι ανωτέρω πράξεις των κατηγορουμένων εναντίον των θυμάτων τους τα οποία δεν μπορούσαν να αντιδράσουν αφενός μεν με τον τρόπο που ενεργήθηκαν οι πράξεις αυτές, από κοινού με άλλα άτομα, τα οποία κατέστρεφαν το χώρο με όργανα επικίνδυνα για την ανθρώπινη ζωή (σκεπάρνια) τα οποία χρησιμοποιούσαν με βιαιότητα εντός μικρού χώρου, αφετέρου δε με επανειλημμένα χτυπήματα με χρήση όπλων πρόσφορων να αφαιρέσουν ανθρώπινη ζωή, αποδεικνύουν την ανθρωποκτόνο πρόθεση των κατηγορουμένων.

Εντούτοις, η πρόθεσή τους αυτή δεν ολοκληρώθηκε επειδή ένα από τα άτομα της ομάδας φώναξε “τέλος χρόνου” με αποτέλεσμα την άμεση αποχώρηση όλων των επιτιθέμενων από το χώρο. Συνεπώς, η ανωτέρω ανθρωποκτόνος πρόθεσή τους δεν ολοκληρώθηκε επειδή ξεπεράσθηκαν τα χρονικά όρια της προμελετημένης εναντίον των θυμάτων επίθεσης και όχι από τη θέλησή των κατηγορουμένων» (Απόφαση 3048/2011).

Με αυτό το σκεπτικό το δικαστήριο μετέτρεψε την κατηγορία σε απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροή και παρέπεμψε την υπόθεση να εκδικαστεί στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο. Η ορθή αυτή κρίση οδηγεί, όμως, μέχρι σήμερα στην ατιμωρησία των δραστών, οι οποίοι ουδέποτε προφυλακίστηκαν, ενώ δεν έχει οριστεί ακόμα και η νέα δίκη τους.

Πάντως η διερεύνηση αυτής της υπόθεσης έριξε φως στον τρόπο δράσης των Ταγμάτων Εφόδου της Χρυσής Αυγής: μηχανοκίνητες ομάδες χρυσαυγιτών με καλυμμένους αριθμούς κυκλοφορίας, οπλισμένων με μαχαίρια και τσεκούρια που ειδοποιούνται να συναντηθούν σε προσυνεννοημένο σημείο, με άνωθεν εντολές, εναντίον στόχων που γνωρίζουν μόνο οι ιθύνοντες, δολοφονική επίθεση εναντίον άοπλων θυμάτων, συντεταγμένη αποχώρηση και προσπάθεια διαφυγής.

Ποιο άλλο στοιχείο θα χρειαζόταν για μια συμμορία προκειμένου αυτή να υπαχθεί σε όσα ορίζει για τις εγκληματικές οργανώσεις το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο προβλέπει για τους αρχηγούς αυτών των οργανώσεων αυστηρές ποινές; Και πότε κλήθηκε ο Νίκος Μιχαλολιάκος και οι συν αυτώ για να απολογηθεί μεταξύ άλλων και για το έγκλημα των Πετραλώνων;

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Γιατί μαχαιρώνουν οι ναζιστές;

Ακόμα και τώρα, που όλοι συνομολογούν τον ναζιστικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής, κάποιοι εξακολουθούν να μην κατανοούν τον λόγο που η οργάνωση καταφεύγει σε τόσο επιδεικτική άσκηση βίας, από τις στρατιωτικές παρατάξεις του Μελιγαλά μέχρι τη δολοφονία στο Κερατσίνι. Δεν εννοούμε βέβαια το Αβαταρ του πρωθυπουργού, τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, ο οποίος ακόμα και την επαύριο της δολοφονίας επιμένει στις μικροκομματικές σκοπιμότητες των «δύο άκρων», αθωώνοντας ουσιαστικά τους ναζιστές. Τη δυσκολία να κατανοηθεί ο τρόπος δράσης της Χρυσής Αυγής συναντούμε σε μεγάλο μέρος των πολιτικών αναλυτών, οι οποίοι θεωρούν ότι η οργάνωση είναι ένα ακόμα «ακροδεξιό» ή «εθνικιστικό» μόρφωμα, όσο κι αν αναμασούν κι αυτοί τα περί «ναζισμού».

Αλλά ακριβώς ο ναζιστικός χαρακτήρας της οργάνωσης αυτής είναι η αιτία που η δράση της οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στα μαχαιρώματα και τις δολοφονίες. Ο ναζισμός δεν είναι απλώς ένα από τα ποικίλα ρεύματα του πολιτικού ολοκληρωτισμού. Η βία, το αίμα και η δολοφονία δεν είναι το πολιτικό μέσο για τα ναζιστικά κινήματα. Είναι το ίδιο το πολιτικό τους μήνυμα.

Απ’ αυτήν την άποψη ο ναζισμός δεν ταυτίζεται με τον φασισμό, ο οποίος στην πρώτη τουλάχιστον περίοδο της εφαρμογής του δεν στηριζόταν στη φυλετική θεωρία, αλλά στη θεοποίηση του συγκεντρωτικού «συντεχνιακού» κράτους. Ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός δεν αναφέρεται στο κράτος, αλλά στη «λαϊκή φυλετική κοινότητα». Με κάθε ευκαιρία, οι χρυσαυγίτες χρησιμοποιούν αυτή τη διαφορά για να κοροϊδέψουν τους αφελείς. Στα επίσημα κείμενά τους και στις δηλώσεις της ηγεσίας τους επανέρχεται συχνά πυκνά η διαφοροποίησή τους από το φασιστικό κρατικιστικό μοντέλο. Και φυσικά έχουν δίκιο. Αυτό που παραλείπουν να προσθέσουν είναι η απόλυτη ταύτισή τους με τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, η οποία επισφραγίζεται ήδη από την παρουσία στην ονομασία της οργάνωσης του προσδιορισμού «Λαϊκός Σύνδεσμος».

Ως φανατικοί ναζιστές, οι άνθρωποι που συγκεντρώνει γύρω του ο Νίκος Μιχαλολιάκος αποδέχονται ότι όσοι δεν ανήκουν στη «λαϊκή φυλετική κοινότητα» δεν δικαιούνται τον χαρακτηρισμό του ανθρώπου. Είναι οι λεγόμενοι «υπάνθρωποι». Και σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν βέβαια πρώτα απ’ όλα όσοι δεν ανήκουν στη «λευκή φυλή», αλλά και οι μετανάστες (ανεξάρτητα από την καταγωγή τους), οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι «διαφορετικοί» και τελικά το σύνολο των πολιτικών αντιπάλων της οργάνωσης. Στην κατηγορία του «υπανθρώπου» ανήκουν όλα τα θύματα της Χρυσής Αυγής. Και αυτή η ναζιστικής προέλευσης κατάταξη επιτρέπει -αν δεν οδηγεί στις- ακραίες δολοφονικές πράξεις.

«Ο Φανατισμός είναι σπουδαίο συναίσθημα», έγραφε ο Περίανδρος λίγους μήνες πριν αποδείξει τι ακριβώς εννοεί με τη δολοφονική επίθεση της Φάλαγγας τον Ιούνιο του 1998. «Σε τονώνει όταν όλα δείχνουν χαμένα. Μα και σε σπρώχνει στην απληστία της δημιουργίας πολλαπλών χτυπημάτων στον αντίπαλο, εκμηδενίζοντας τον οίκτο, όταν εκείνος ικετεύει τάχα ηττημένος. […] Ο Φανατισμός χαρίζει υπομονή, επιμονή και λύσσα για την εκδίκηση, προσμονή της ημέρας που θα τιμωρήσουμε τους εχθρούς της πατρίδας μας και της φυλής μας. […] Είμαστε εθνικιστές και συνωμότες. Είμαστε γεμάτοι Φανατισμό που θα χαράξουμε με σπαθί και πένα, και θα διαχύσουμε με μελάνι και αίμα».

Η θεωρία των «υπανθρώπων» υπήρξε η βάση και του μεγαλύτερου μαζικού εγκλήματος της σύγχρονης εποχής, του Ολοκαυτώματος. Χωρίς την υπαγωγή των Εβραίων σ’ αυτήν την κατηγορία θα ήταν αδιανόητη η επιχείρηση «τελική λύση», δηλαδή η προετοιμασία της βιομηχανικής εξόντωσης όλων των Εβραίων της ευρωπαϊκής ηπείρου. Τη βιομηχανία αυτή δικαιολογεί, θαυμάζει και θα ήθελε να μιμηθεί η Χρυσή Αυγή. Γι’ αυτό συγκεντρώνει στις τάξεις της ανθρώπους που μπορούν ήδη από σήμερα να δώσουν το δικό τους δείγμα γραφής, με την παραδειγματική εξόντωση έστω και ενός «υπανθρώπου».

Διαβάστε

Κείμενα του «Ιού» στην «Εφ.Συν.» για τη Χρυσή Αυγή:
● «Πιστεύω εις έναν Αδόλφο»
Ο παγανιστικός «χριστιανισμός» της Χρυσής Αυγής (01.12.2012).
http://www.efsyn.gr/?p=4947
● «Γιατί χαιρετά ο κόσμος;
Η γενεαλογία του ναζιστικού χαιρετισμού (6.1.2013).
http://www.efsyn.gr/?p=12850
● «Το αλφαβητάρι με τη σβάστικα»
Μαθήματα νεοελληνικού ναζισμού (15.3.2013).
http://www.efsyn.gr/?p=32094
● «Οι “δικές μας” τυφλές βόμβες»
Η άγνωστη κληρονομιά της δικτατορίας (20.4.2013). http://www.efsyn.gr/?p=42906
● «Ο ναζισμός, η βία και ο νόμος»
Οι περιπέτειες του αντιρατσιστικού νόμου
(19.5.2013).
http://www.efsyn.gr/?p=51527
● «Η “Κρυπτεία” του κυρίου Γενικού»
Τι συνδέει τη Χρυσή Αυγή με τον Π. Μπαλτάκο; (25.5.2013).
http://www.efsyn.gr/?p=54003
● «Ο φερετζές του φασίστα»
Η βία ως «ελευθερία του λόγου»
(8.6.2013).
http://www.efsyn.gr/?p=58954
● «Ο μισελληνισμός των Ελληναράδων»
Η Ελλάδα, όπως την «αγάπησαν» οι ναζί κατακτητές (27.7.2013).
http://www.efsyn.gr/?p=81289
● «Ο αντιφασισμός στο εδώλιο» (2.9.2013).
http://www.efsyn.gr/?p=103260
● «Η εξαφάνιση της φαιάς κυρίας»
Γιατί απείχε η Χρυσή Αυγή από τη δίκη που η ίδια προκάλεσε (7.9.2013).
http://www.efsyn.gr/?p=107412

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς ios@efsyn.gr